Du har kanskje høyrt om den gamle segna som fortel at Østrem var den første plassen som vart busett. Det var to brør der som rauk uklar og det heile endte med at den eine stakk til skogs. Broren høyrde ikkje meir til han før han ein dag såg at det rauk på Eikenosa. Når han skulle sjå kva det var, oppdaga han at broren hadde busett seg der. Den gong sto skogen så høgt at ein ikkje kunne sjå imellom. Hans Strøm skriv óg om dei flotte furuskogane på Sunnmøre, men det tok slutt ein gong mot slutten av 1600-talet og byrjinga av 1700-talet, då var det berre att vedaskog til eige forbruk. Skogen vart nedhogd og mest truleg skipa utanlands, for det kom ei mengd med skip frå både Skottland og Holland til Sunnmøre. Ein kjenner til at dei la til både ved Langskipsøya og Spjelkavika, og Ola Tandstad nemner i det første bandet i bygdeboka for Sykkylven at 300 Hollandske skip gjorde 2-3 reiser kvar til Norge i 16401 for å kjøpe tømmer. Avskoginga  førde til at det må ha vore  lett å ta seg fram til lands etterkvart. Dei gamle emblemsbygdarane  behøvde sjølvsagt veg til både setra og naustet, samt moglegheit til å kome seg mellom dei gamle klengetuna i bygda, men det er mest truleg meir snakk om råser enn ein veg. Karl. O. Emblem fortel i heftet "Gamalt og nytt frå Emblemsbygda" at den første høyvogna med hjul vart bygd i 1850 av Elling Steffensen Emblem, som hadde sett slike vogner på Austlandet. Før den tid nytta ein sledar til både høy og gjødselkøyringa på markene, og i tida før Hamskiftet starta for alvor i jordbruket, var det ikkje særleg med åpne markar for grasproduksjon og slåmaskiner, slik som i dag. Bøane og småslettene i fjellsida vart slegne med ljå og handemakt, medan mjølka frå setra vart boren til bygda av budeiene. Større bører vart nok fest med kløv på hesteryggen,så det var ikkje behov for anna enn råser i bygda.

Eg er ikkje heilt sikker på når den første vegen gjennom bygda stod ferdig, for det er nemd ulike årstal og bygdeboka er ikkje til å stole på i dette tilfellet. Vegen heiter fortsatt "Postvegen" og det er nok temmeleg sansynleg at nettopp posttransporten var årsaka til at vegen i det heile tatt vart bygd. Ein Kongeleg Resolusjon frå 13. mai 1785, om postgang kvar veke mellom Bergen og Trondheim, var årsak til at ein satte i gong fleire store vegprosjekt mellom Bergen og Trondheim. Embedsmennene var einige om at posten måtte førast landevegen dersom ein skulle få ein sikker posttransport, men vegar var knapt mogeleg å finne på denne tida. Målet var å føre posten raskast mogeleg fram, så vegen vart lagd frå Stranda, over Storfjorden til Amdam, og vidare over Ørskogfjellet til Molde. Ørschoug er nemnd i 1774 som ulønt poststad, men vart truleg offentleg poststad først i 1785 i samband med opprettinga av ei "bipostrute" til Borgensund. 

Tidlegare  vart posten frakta til Sunnmøre sørover over Vatneeidet i statleg regi, då det vart ansatt postbønder allereie i 1691, og det var vanleg å sende brev eller meldingar med folk som kom forbi, eller som ein kjende. Båten var den viktigaste transportforma og me kjenner til ei rekke Sunnmørsjekter som gjekk både til Bergen og Trondheim til fastetider med fisk, smør, skinn eller andre handelsvarer. I Norddalen inst i Storfjorden tok dei imot varer frå blant anna Bøndene i Sjåk, som hadde laga seg ein slags veg for kløv over fjellet til Herdalen. Varene vart bytt eller kjøpt og frakta vidare utover fjorden til Trondheim. Det er mogleg at det og kom nyhende den vegen som spredte seg vidare vestover via dei ulike hamnene som jekta la til. Langs kysten gjekk det og ei rekke handelsruter mellom byane og vidare ut i Europa og resten av verda med klippfisk og tømmer som eg nemde tidlegare.

Dei første åra vart posten mellom Ørskog og det nyoppretta postkontoret i Borgensund sendt med ein robåt med 2 mann og 4 årer. I instruksen frå 1786 heiter det at posten skulle befordrast gjennom Nørvesundet og inn Ellingsøyfjorden til Dragsundet ved Solnør gard og vidare inn Storfjorden til Ørskog. en gang per veke.

dette var ein kjent veg for fjordafolket og den var sikrare enn å krysse den lunefulle

Flisfjorden. problemet var at det ikkje var like lett å reise denne vegen vinterstid når det fraus på eller om ein kom for seint til Dragsundet slik at det var fjøre sjø.

Det var detaljerte bestemmelsar for kor lang tid det skulle ta å komme seg til Ørskog. Kom ein for seint kunne posten bli verande der i intil 8 dager i påvente av neste postbod nordover eller sørover. Fleire gonger vart det klaga på forseinkingar i posttransporten. Var ein seint ute kunne det vere freistande å ta att det tapte ved å ro Storfjorden, men vart veret dårleg kunne det ende med katastrofe for både båt og mannskap. 

I 1809 var ein i gong med bygginga av veg frå Magerholm til Blindheim. På den måten kunne transporten verte tryggare ved at ein kunne unngå Flisfjorden og bruke hest heilt til Borgensund. Vegar vart på den tida bygd som pliktarbeid for bøndene og det var nok ikkje noko særleg populært arbeid. Det var lite post som vart frakta den gong, for folk flest hadde ikkje råd til å betale for slikt. Vegar var helst noko som eliten i samfunnet ynskte seg og ein finn fleire eksempel, der bøndene  var djupt ueinige i pålegg om vegbygging, fordi dei meinte at fjordavegen var meir enn god nok. Ei medverkande årsak til at slike vegar var lite populære, var nok arbeidsplikta det medførte. Bygdefolket vart ikkje berre pålagd å byggje vegen, dei skulle han i stand også.Allereie i Magnus Lagabøte si landslov frå 1274, kapittel 44, får kongens ombudsmann rett til å kreve vegarbeid på midfastetinget og påby vegarbeid " der hvor bøndene finner det heldigst at bøte paa veiene i herredet..."  Veiarbeidet skulle foregå i tre perioder: fra snøen går til plogen skal ut, deretter mellom våronn og høyslåtten, og sist den tredje som begynner "naar grøden er i garden og varer til sne kommer paa taksponen". Slike lovbestemte stevner til veiarbeid fekk namnet "onnemillom" og den som ikkje møtte opp fekk som regel bøter. Det óg finst eksempel på eitt heilt års fengsel eller tukthus, men det var ikkje vanleg praksis.

Poststaden Emblem er nemnd i eit "Patent" i 1822 der poststad på Emblem er nemd (sjå kopi i albumet). Vegen er nemd i 1825 då den fekk status som postveg og hovudveg. Sidan det er snakk om hovudveg, så var det truleg også mogleg å komme fram med vognredskap. Den 25. juli 1828 vart det fatta ein kongeleg resolusjon om at magerholmvegen, som då var klassifisert som hovudveg, skulle degraderast til bygdeveg etter at den nye veglina til Nørvasundet via Brusdalen stod ferdig. Amtmann Krohg opplyser i mai 1829 Finansdepartementet om at det frå 1812 til 1829 vart bygd 50 mil bygdeveg i amtet, der dei fleste var kjørevei, mens andre var ridevei. Når såpass mykje bygdeveg, med lavare status, vart bygd for hjulreidskap så er det truleg at hovudvegen til Magerholmv óg vart bygd som køyreveg. Men dei nytta ikkje samtidas standard for slike vegar på 7 alens breidde (ca 4,4 meter) på vanlege strekningar og kring 0,6 meter ekstra der det var myr. Dagens restar etter postvegen er i alle fall ikkje over fire meter brei. Desse måla vart nytta som påkrevde mål for hovudvegen gjennom Brusdalen nokre få år seinare. Dette gjev også hald for påstanden om at Magerholmvegen er langt eldre og i alle fall påbegynt i 1809. 

Postvegen gjekk opp Krissenbrauta frå området som var trelastlager før nyekaia på Magerholm kom og følgde stort sett same trasé forbi Brendhaugen som dagens "gamleveg". Ved Akslagjerdet gjekk postvegen opp Akslabrauta til tunet på Aksla. Vegstubben no er gjenopna etter tomtesal og fått namnet "Akslastubben". Frå Aksla svinga vegen mot tunet på Reiten og er framleis farbar. Vegen svingar så vestover framfor Gamlehusa og går opp på baksida av Steinsgarden, før den fortsetter gjennom østremstuna, mellom stova i Mattisgarden på den eine sida og den gule tregarasja og elektrisitetsverket på den andre. Den flotte kvelvingsbrua i stein, over Storelva er truleg bygd samtidig som vegen. Bruarbeid var på denne tida sett bort til vegingeniørar og ekspertar på brubygging, i motsetning til resten av vegarbeidet. Dei fekk ikkje alltid like mykje skryt og vart tidvis beskyldt for å tenkje alt for mykje i rette linjer uten å ta hensyn til landskapet som vegen skulle leggjast i . Frå Storelva gjekk vegen skrått i retning Vesthjørnet på Ytrebø og nedanfor tunet på Solvang der Asbjørn og Anne Lise Østrem bur i dag. Vegen vidare er framleis i bruk ut til Negarden om enn meir skrått over marka framfor negarshuset og innat på dagens veg ved det nedlagde veksthuset. Postvegen forsetter forbi gamlehuset i Steffågarden, på nedsida av Auregardsløa og skrått ut mot Ystebøen, før den går vidare til Eikenosa etter vegen som i dag heiter "Hegrevegane". 

Nyttårsafta 1799 skreiv postopnar Wind til Romsdals amt om kor kostbar og slitsom postføringa var. Han tenkte på kva staten ville spare "naar en ordentlig Postvej mellem Borgensund og Ørschoug blev anlagt" Amtmannen Hilmar Meincke Krohg tok opp spørsmålet om samanhengande veg frå Sjøholt til ladestaden Ålesund alt i 1817. Besluttninga om bygginga av veg frå Sjøholt til Tysseneset og frå Magerholm til Blindheim, med båtskyss mellom Tysse og Magerholmen, var truleg eit ledd i planen om å få ein slik samanhengande veg. Sommaren 1827 var Amtmannen på synfaring og peika no ut to mogelege vegliner frå Tysse til Ålesund. Det eine vegforslaget gjekk gjennom Honningseterdalen til Østrem, medan det andre var å leggje vegen gjennom Brusdalen og det var dette alternativet som vart vald til tross for at det var kortare frå Magerholm. Årsaka til valget var at vegmeistrane hadde oppdaga at Borgund-folket "ikke er synderlig vante med Veiarbeide, og mangler de fornødne arbeidredskaber..." Det hadde vore betre om kvar bonde betalte 30 skilling slik at en kunne leige "en duelig Karl". Det endte med betaling for bøndene frå Borgund, medan Skodjebøndene ville arbeide i staden. Om det var arbeidsevne eller arbeidsviljen det stod på er eg ikkje heilt sikker på, men det er ikke heilt utenkjeleg at det kan vere ein god porsjon av det siste óg. Frå austlandet meldte vegmeistrar inn bønder som bøtte vegane med myrjord i staden for grus som dei vart pålagde. Oskar Kristiansen gjengir i boka si: Samfærsel i Norge 1814-1830, del av eit Foredrag i Justisdepartementet i 1921:

 

Arbeidsmengden i 1815  var på 12 arbeidsdager for bønder og 4 for husmenn og i slutten av 1820-åra vart det sendt ei klage frå dei arbeidspliktige i Romsdals Amt, fordi dei meinte at amtmannen krevde "overdrevet meget veiarbeide og paalagde dem at opparbeide unytige veie osv.". Dei fleste vegane og råsene som bygdefolket hadde bruk for var mest truleg mellom fjorden, garden og fjellet. medan vegen gjekk heil annleis gjennom bygda. 

Då regjeringa avgjorde vegsaka om "Den Aalesundske Hovudveg", valde dei altså å følge tilrådinga frå amtmannen om å bygge veg gjennom Brusdalen. det er i denne Regjerings-resolusjonen av 25. juli 1828 dei la til at "...den for Tiden som Hovedvei classifiserede Vei fra Magerholm til Blindheim, naar Veianlegget om Dragsund og Nørvesund til Aalesund er tilendebragt, overgaar til Bygdevei.". Eg vil tru at det ikkje vart nokon klage frå emblemsbygdarane på denne avgjerda. Magerholm forblei endeveg. Men Magerholm vart likevel ikkje nokon avkrok. Der fann ein tilseiingstasjon med tilbod om båtskyss med robåt til til Store-Standal, Tussvika, Aure, Søvika og Sjøholt. Landgangsvoren ved Tøsse fanst framleis og det var god kontakt mellom Glomset og vår eiga bygd. For brukarane på Hesseberg var både Sykkylven og Sjøholt kyrkjestad før overføringa til Borgund Herred i 1916.  I gardsoga for Borgund og Giske, bind II vert det også fortalt om Anders Akselsen (1816-79) at han ei tid bodde på sjølve Magerholmen frå omlag 1855 og at han dreiv ein overnattingsplass for sjøfarande der. Han vert omtala som ein merkjeleg mann med berre eit auge, som sat oppe heile nettene å fortalde skrøner til dei losjerande. Vegen vidare til Tysse vart først fullført i 1963 når den siste vegstubben frå Heggebakk til Hesseberg stod ferdig, 138 år seinare.